Fleur Brink, stagiaire op De Vier Windstreken

Wanneer en hoe wist je dat je het onderwijs in wilde?

Vroeger wilde ik altijd schooltje spelen, de  juf zijn. Ik hielp mijn eigen juf op de basisschool met nakijken en extra instructie geven aan kinderen die iets lastig vonden. Mijn juf zei altijd: ‘Je moet juf worden, je moet juf worden!’

Op de middelbare school moesten we een loopbaantest doen. Dan kijk je waar je goed in bent en waar je interesses liggen. De uitslag bij mij was altijd 100% Pabo. Vanaf toen (3 havo) wist ik dan ook zeker dat in het onderwijs mijn kwaliteiten liggen. In datzelfde jaar heb ik stage gelopen op mijn oude basisschool in groep 4. Ik hoefde maar 30 uur stage te lopen, maar ik vond het zo leuk dat het 130 uur werden.  

Toen ben ik naar open dagen gegaan, maar de IPabo sprak mij minder aan het gaf me het gevoel van een middelbare school. Ik wilde graag een school met veel verschillende mensen dat is de HvA geworden. 

Toen ik in mijn eerste jaar stage liep bij een andere stichting dacht ik even dat onderwijs toch niet mijn ding was. Ik ben toen toch doorgegaan en merkte dat het kwam door de gebrekkige begeleiding die ik kreeg. Daarna kwam ik bij Innoord terecht. Hier krijg ik veel betere begeleiding, dus dit is het helemaal.

Waar kijk je het meest naar uit als je straks een eigen klas hebt?

Naar eigen routines bedenken en het eigen maken van je klas. De sfeer, bijvoorbeeld (bij kleuters) de liedjes zelf bedenken, de eigen manier van lesgeven en het inzetten van bepaalde werkvormen en regels. Nu is het vaak nog het volgen van de routines van de mentor en dan kan je helemaal je eigen ding doen en het aanpassen als je merkt dat iets (voor jou) minder goed werkt. Kleuters zijn leuk, maar ik vind groep 3/4 nog leuker. Het spelend leren integreren in het schoolse leren aan een tafeltje. Door bewegend leren werkvormen in te zetten en de leerlingen in hoeken te laten kiezen (voor taal- en rekenactiviteiten) hoeven de leerlingen niet de hele dag uit een boek te werken. 

Wat voor soort leerkracht ben je?

Consequent en lief, rustig en flexibel. Lief vind ik altijd een vaag woord, maar ik vind het belangrijk om kinderen te zien, naar ze te luisteren en ze serieus te nemen. Dieper ingaan op wat ze zeggen in plaats van ‘laat maar zitten’ of ‘houd nog even vol’ te zeggen. Eerst deed ik dat wel, maar ik wil niet zo zijn. Als er iets tussendoor komt, dan beweeg ik snel mee. Als de kinderen de stof niet begrijpen, dan kan mijn lesvoorbereiding zomaar afwijken voor een andere instructievorm.

Wat is het meest waardevolle dat je van je mentor of stagebegeleider geleerd hebt?

Hoe rustig en  positief ze is. We doen hier Positive Behaviour Support (PBS) als een leerling bijvoorbeeld niet rustig op een stoel zit, zeggen we ‘Wat fijn dat de andere kinderen rustig zitten.’ Dit zorgt er vaak voor dat de rest dan ook goed gaat zitten. Het omdraaien van een boodschap. Het is makkelijk om bijvoorbeeld ‘niet’ te gebruiken. 

De leerlingen krijgen een Individuele beloning door middel van een muntje. Als ze twee keer een gele rij vol hebben, dan krijgen ze een sticker en gaan ze naar de groene rij. Daarna krijgen ze een individuele beloning en wanneer iedereen in de groene rij is een klassikale beloning. Hierna begint het weer opnieuw. 

Wat is het leukste dat je tot nu toe meegemaakt hebt in dit vak?

De kleine gesprekjes met kinderen. Laatst vroeg een leerling of ze iets in mijn oor mocht fluisteren. Ik verwachtte een groot geheim, maar de vraag was of het licht uit mocht. Toen ik vroeg waarom ze dat wilde was het antwoord: ‘Dat vind ik spannend!’ Ja tuurlijk, zeg ik dan. Dat vind ik heel lief. Die kleine momentjes vind ik heel bijzonder en waardevol, daarom heb ik ook voor het jonge kind gekozen. Je kunt ze met zo iets kleins verleiden, bijvoorbeeld drie voorwerpen onder een doek. Voor jou helemaal niet spannend, maar voor hen wel.

De Vier Windstreken