Wobkje Wijbrandts, invalkracht op OBS Twiske
Wobkje (70) valt nog steeds met veel plezier in bij OBS Twiske waar ze jarenlang als leerkracht gewerkt heeft.
Wanneer en hoe wist je dat je het onderwijs in wilde?
Ik heb nooit iets anders gewild. Al toen ik heel klein was zat ik achterstevoren op de wc-pot omdat mijn vader de stortbak met schoolbordverf beschilderd had. Zo kon ik het als schoolbord gebruiken als ik schooltje speelde. Toch ben ik eerst de kantooropleiding gaan doen omdat ik vond dat dat meer status had. En later ben ik in de textielbranche gaan werken.
Hoe ben je dan uiteindelijk toch in het onderwijs terechtgekomen?
Toen mijn kinderen klein waren heb ik in de Banne een speelotheek opgericht en raakte ik betrokken bij de peuterspeelzaal. Vervolgens ben ik de moedermavo gaan doen en pedagogiek gaan studeren omdat ik mijn kinderen goed wilde begeleiden. Aansluitend deed ik nog de lerarenopleiding in deeltijd terwijl ik in de kinderopvang werkte. Toen ben ik eerst bij De Poolster gaan werken en vervolgens bij OBS Twiske begonnen. Eigenlijk was ik een van de eerste zij-instromers. Toen ik zestig was ben ik gestopt met werken. Zo hadden mijn man en ik dat ooit afgesproken. Het eerste jaar na mijn vervroegde pensioen heb ik vooral genoten van de ontspanning. Maar toen ik gebeld werd met de vraag of ik wilde invallen bij de kleuters stond ik meteen weer klaar. En nu ben ik al negen jaar vaste invaller op OBS Twiske.
Wat is de grootste verandering in al die jaren?
In de achttien jaar dat ik voor de klas gestaan heb is vooral de manier waarop de ontwikkeling van kinderen beschreven moet worden extreem uitgebreid en gedetailleerd geworden. Leerkrachten zijn nu veel tijd kwijt aan verslaglegging en het invullen van leerlingvolgsystemen. Tijd die elke leerkracht liever besteedt aan de kinderen. Ik begrijp heel goed dat die verantwoording er moet zijn, maar als ik oud-leerlingen tegenkom merk ik altijd dat het beeld dat ik in de klas van hen had klopte.
Wat is het mooiste dat je in je loopbaan hebt meegemaakt tot nu toe?
De blijheid van kinderen, dat ze blij binnenkomen als ze je zien. En als ze druk bezig zijn met hun werk. Maar ook de onbevangenheid en emotie-uitingen van kleuters. Wat ik ook prettig vond: als ouders eerst tegensputterden wanneer wij kleuters nog een jaartje in groep 2 wilden laten blijven en zij later kwamen vertellen dat het toch een goede beslissing was, dat wij ons werk goed deden.
Wat ga je het meest missen als je ooit met pensioen gaat?
Het contact met collega’s en natuurlijk de kinderen. Als je geïnteresseerd bent in de ontwikkeling van kinderen zal het onderwijs goed bij je passen. Helemaal als je je afvraagt hoe je die ontwikkeling zo goed mogelijk kunt begeleiden. Dat is wat het onderwijs mooi maakt.
‘ik was een van de eerste zij-instromers’
